Over mij

Eigenlijk ben ik altijd al geïnteresseerd geweest in alles wat groeit en bloeit. Het kon ook niet anders, met een vader die verknocht is aan flora en fauna, en een moeder met passie voor bloemen. Toen ik een jaar of 6 was, legde ik mijn eerste boontjes in de aangeharkte zandbak.

Maar het is echt uit de hand gelopen toen ik met mijn toenmalige man in 1994 dit huis(je) met een lap grond kochten. Overigens vind ik het nu helemaal niet groot meer, er zijn altijd nieuwe ideeën. Door de tuinreizen naar Engeland was al snel duidelijk dat ik een romantische, overdadige, tuin het allermooist vond.  Met borders op kleur als in een boeket. Gelukkig stond er helemaal niets toen wij hier kwamen, geen bestrating, geen beplanting helemaal niets.

Toen ik voor de eerste keren `Gardeners world`zag op de BBC, gepresenteerd door de (helaas veel te vroeg overleden) Geoff Hamilton, gebeurde er iets met mij. Ik was  geraakt door deze zo eenvoudige man, ik herkende zóveel in hem, alsof ik thuis kwam. Na mij volledig in zijn boeken en programma’s te hebben gestort, wist ik dat het mogelijk was. Een droomtuin achter ons eigen kleine huisje.

Voor altijd Tuinen.....het begint met zweet en zwoegen, grootse plannen en pijnlijke gewrichten, opwinding en teleurstelling, succes en mislukking, een lach en een traan.

En dan op een dag besef je dat je verslaafd bent, het stukje bij je huis is deel van jezelf geworden, voor altijd.

Geoff Hamilton (1936-1996)

Dus begin je bij het begin, de gehele lap laten ploegen, zodat alles zwart was.  Toen met stokken en touw de indeling in tuinkamers uitgezet.  Graag wilde ik een zichtas van het keukenraam tot aan achter, zodat de mogelijkheid ontstond om kamers te maken met elk een eigen sfeer en kleurpallet.  Jaar na jaar kwam er een kamer bij , totdat het vol was. Gelukkig ben ik met de indeling van de hagen nog steeds erg blij, hoewel alle borders er wel al weer drie keer uit zijn geweest. Dat is het leuke van tuinieren, je hebt elk jaar een herkansing.

In het begin stond alles vol met “krijgertjes” van familie, vrienden, enzovoorts. En nog steeds zijn we heel blij met een aantal gekregen bijzondere bomen en planten. Maar de guldenroede en andere woekeraars zijn er allemaal al weer uit. Je leert steeds meer, door veel tuinen te bezoeken, tuinreizen maken, en vooral veel tuinboeken te lezen.

Dus als ik denk dat iets perfecter kan, door een kleur of vorm toe te voegen, of een plant vervangen door een betere, gaat in het najaar de hele border eruit. Met een nieuw plantschema gaat na toevoegen van compost en mest de hele border er weer in. En altijd knapt het daar enorm van op. Je ziet dat het scheuren en delen van planten het behoud is van je tuin. Overigens heb ik er hele goede ervaringen mee om dit juist in het najaar te doen in plaats van het voorjaar. Als de laatste bezoekers de tuin uit lopen, haal ik bij wijze van spreken al de schop uit de schuur om te beginnen met scheuren en renoveren.

In het voorjaar zijn er al zoveel klusjes die moeten gebeuren, de keuken hangt dan weer vol met “niet vergeten” briefjes.  Héél soms heb ik wel eens een beetje tuin-stress, dit moet nog en dat nog, en alles staat toch min of meer op tijd. De meeste mensen die zo intensief tuinieren hebben er geen bedrijf naast, dat scheelt natuurlijk. Toch ben ik iemand die het wel doet, al wordt het bijna nacht. Ik ben er ook echt van overtuigd dat tuinieren vooral heel hard werken is, met een ijzeren doorzettingsvermogen.  Mijn lijfspreuk is misschien wel;

Beautiful gardens are not made, by sitting in the shade.......

Of anders gezegd, als je iets wilt bereiken is het vooral veel toewijding en doorzettingsvermogen. Een soort verhouding van ongeveer 80 % hard werken en 20% talent en kennis.

Sinds mijn vader met pensioen is, komen mijn ouders regelmatig een dagje helpen,  dat is echt geweldig.  Vele handen maken licht werk. Het is ook altijd heel gezellig, met een uitgebreide lunch op het gras.  Doordat je steeds meer ervaring krijgt, zie je elk jaar de vooruitgang en verbetering.  

In het begin vond ik het meedoen met de Open tuindagen en het ontvangen van Tuinclubs best eng.  Mensen lopen door je tuin, maar dat is een beetje of ze door je ziel lopen.  Als je je zo verbonden voelt met een lapje grond, is het openstellen voor publiek heel bijzonder. Nu vind ik het de leukste dagen van het jaar. De reacties van mensen blijven boeien, soms zijn mensen tot tranen geroerd. Dat is heel mooi als je dat kunt bereiken, dan denk ik weer aan die keer dat ik voor de eerste keer in Sissinghurst was in de witte tuin, ´s ochtends heel vroeg in de dauw, helemaal sprakeloos van bewondering. Of bij Heikie Hoeksma in de tuin, werkelijk bijzonder wat die man kan.

Dat je nu hoort dat jij een inspiratie voor andere mensen kunt zijn vind ik prachtig. En natuurlijk is dat veel meer resultaat dan je ooit had kunnen denken. 

Wat ik in dit gehele proces nooit ben verloren, is de waardering voor de hele gewone tuinplanten. Tuurlijk ben ik ook wel eens verleid door een blauwe papaver, of een andere modieuze noviteit. Maar de planten waar je elk jaar weer op vertrouwt, de ruggengraat van je tuin zijn de no-nonsense  planten die het altijd goed doen.

Door het voorzaaien van éénjarigen in februari, voeg ik in elke border op kleur mooie bloeiers toe, die het gehele seizoen kleur geven.  Favoriet zijn cosmea’s, cerinthe major, cleome’s, en verbena bonariensis. Ook door dahlia’s zorg je eigenlijk voor een langer op kleur blijven van een border. Graag “bouw” ik met mijn planten ergens tegenaan, een haag, of een romantisch bouwwerkje. De muur achter de vijver, en diverse andere zaken heeft mijn buurman voor me gemetseld. Dan bedenk ik weer iets onmogelijks, als een muur van gebakken klinker wat uit de reeds aanwezige vijver omhoog zou moeten rijzen, of een engelse tuinmuur, of een windveer met waterlelies……….En dan ben ik gelukkig omringd door mensen die mij helpen dit te maken.

Ik stop heel veel tijd in de tuin. Het is meer dan een hobby, een manier van leven. Bijna alles wat je doet heeft een relatie met tuinieren. Wat je leest, waar je naar toe gaat, met wie je omgaat, vakanties, alles.

Het ontstaan van mijn Tuinontwerpbureau in 2003 ging ook min of meer vanzelf. Na een carriere in de fotografie en de banken/verzekeringswereld, keerde ik toen echt terug naar mijn passie voor planten. Regelmatig waren er mensen die na een verhuizing mijn hulp inriepen voor het inrichten van de tuin, wat zou je erin zetten, heb je hier geen leuk idee voor, hoe zou je dit doen. Op een gegeven moment in 2003 heb ik “De Tuinerie” opgericht en ben ik tuinontwerpen en beplantingsplannen voor anderen gaan maken. Kleinschalig, heel persoonlijk. Het werken als zelfstandige geeft me de illusie vrij te leven als een vogel.

Prachtig vind ik dat, als iemand in aanvang begint met; het moet vooral onderhoudsvriendelijk, wij zijn geen echte tuinmensen. Dan kom je ze later tegen op tuinbeurzen, met diverse draagtasjes vol nieuwe planten, omdat ze toch door het tuinvirus zijn aangestoken. Gaandeweg enthousiast geworden. Door heel goed te peilen wat iemand wil in zijn tuin, en een daarbij passend ontwerp te  maken, is succes altijd verzekerd. Ik doe het nu ruim 15 jaar, en het blijft bijzonder om door je eigen aangelegde ontwerp te lopen. En tevreden klanten is de beste motor om door te gaan.  Belangrijk is dat een tuin bij je leven past, niet iedereen is bereid zoveel aandacht daaraan te schenken als ik, dat moet je aanvoelen. 

Soms zijn er hele bijzondere momenten in de tuin die je nooit meer vergeet. Op een hele vroege zomerochtend meteen als je wakker bent in pyjama naar buiten. De zon die opkomt, en de kikkers zich opwarmen op een lelieblad. En dan de bloemenweide waar de zon op duizenden klaprozen valt, tegenlicht door de bloembladeren.  Of als het heel warm is slapen we wel eens in het tuinhuisje. Als ik dan in de nacht naar het toilet ga ik het woonhuis, ben ik wel eens een uur onderweg geweest. Volle maan, de roos op het dak schitterend verlicht en de witte border lijkt te zweven. Maar ook die enorme storm in oktober van 2002, waarin ik in regen en wind de schuin gezakte eucalyptus steunde tegen omwaaien. Het is gelukt, maar diezelfde winter heeft de vorst hem toch nog geveld. De natuur heeft altijd het laatste woord. 

Lievelingsplant; ligt aan het seizoen, maar hortensia’s en papavers zeker. Ramblerrozen zijn ook geweldig, maar ik geniet evengoed van een viooltje. Nepata sibirica zou ik ook niet graag missen.

Grootste tuin misverstand; Dat een vijver veel onderhoud vergt, en een gazon onderhoudsvriendelijk zou zijn. ”Doe maar veel gras, we hebben niet zoveel tijd” .  Of dat onze tuin in onderhoud wel meevalt zeker, nu alles vol is….

Mooiste border; meestal de lila/roze tinten, maar op een bewolkte dag de vlammende border in geel -oranje –roodtinten. Dat is het leuke van de tuin, je kunt de omgeving opzoeken die op dat moment het best bij je past. Ik merk naarmate je langer tuiniert , dat je gaat versoberen. Je zoekt meer rust. Vroeger moest alles bloeien en knallen. De voortuin heeft een kleurschema in blauw/citroengeel. Wel écht blauw, geen paars. Prachtig bij de zacht grijze luiken. Voor seizoen 2010 heb ik de terrasborder getransformeerd naar roze-donkerrood, en in 2011 kwam er een échte Engelse  'Kitchen Garden"op kleur, bijzondere combinatie's maken van eenjarigen en groenten en lei-fruit. Kan ik me helemaal in uitleven. Elk jaar weer benieuwd naar het resultaat. De inspiratie kan een klein boeketje zijn als hierboven met prachtige dahlia’s dat ik van mijn tuinvriendin kreeg, schitterende kleuren. En daar weer van alles bijgezocht op kleur, rozen, cosmea’s, prachtige lupine’s…... 

Hekel aan; tuinsnobisme, alsof iets alleen maar goed kan zijn als het heel exclusief en duur is. Of waanzinnig bijzonder, een zwarte geranium of een zachtgele Echinacea…..Een oud mannetje bij ons in het dorp is heel blij met zijn afrikaantjes op rij in een zwart perkje. Prima toch?
Een tuin is je als een vriend tot troost, bij verdriet en tegenslag. Er is altijd de tuin die op jou actie en zorg wacht...en je beloond met de beste 'vrolijkmakers' die er bestaan; bloemen!  

Ik denk dat een tuinier een ras-optimist is, alles wat je doet is een belofte voor de toekomst. Zaaien, planten, alles voor straks.....Nieuwe plannen geven energie!  Seizoen 2011 was de start van mijn nieuwe "Kitchen Garden "op kleur, daarna een nieuwe vijver, en in 2017 staat een prachtig kwekersplein gemaakt voor de prachtigste vaste planten! Een uitbreiding met een workshop schuur, en in 2019 een schitterende eenjarige border aangelegd. We noemden het de LAVA BORDER , zie onder , met liefde ingeplant. En wat is er nu, begin 2021 op ons pad gekomen? we zijn verhuist naar Drenthe, Zuidlaren. Het is heerlijk weer nieuwe plannen te ontwikkelen! Groene groet, Alie Stoffers!